Yakınları, Hz. Peygamber(s.a.v)’in ahlakının hep başlı başına Kur’an-ı Kerim olduğunu söylemişler. Pekala Peygamberin huyları nasıldı? Nasıl muhabbet eder, nasıl oturup kalkardı? Beşerlerle olan bağlantı ve münasebeti nasıldı? Bir insan olarak Hz. Peygamber nasıl bir kişiliğe sahipti? Gelin O’nu yakınlarından tanıyalım…
Hz. Muhammed(s.a.v)’in yakınlarının gözünden örnek kişiliği
“Sustuğu vakitler, konuştuğu vakitlerden çoktu. Gerekmedikçe konuşmazdı. Konuşmaya Allah’ın ismiyle başlar ve kelamlarını Allah’ın ismiyle bitirirdi.”
Hz. Hasan
“Bir şeye ya da bir kimseye bakmak istediği vakit sırf başını çevirmezdi ve tüm bedeniyle dönerdi.”
Hz. Ali
“Hz Peygamber konuşurken sözleri(maksadı) rahat anlaşılsın diye bazen üç sefer tekrarlardı.”
Enes Bin Malik
“Efendimize tam 10 yıl hizmet ettim, bana bir sefer bile ‘üf’ demedi.”
Enes Bin Malik
“Allah Rasulünden daha çok tebessüm eden birini görmedim.”
Abdullah bin Haris
Hz. Hüseyin (r.a.) anlatıyor:
“Babama (Hz. Ali’ye) Resûlullah’ın dost ve arkadaşlarıyla olan münasebetlerini sordum. O da şöyle yanıt verdi: ‘Resûlullah her vakit güler yüzlü, yumuşak huylu ve nazikti. Asla makûs huylu, katı kalpli, bağırıp çağıran, yakışıksız kelamlı, kusur bulan ve cimri bir kimse değildi. Hoşlanmadığı şeyleri görmezlikten gelir, kendisinden beklentisi olan kimseleri hayal kırıklığına uğratmaz ve onların isteklerini boşa çıkarmazdı…’” (Tirmizî, Şemâil, 160)
Abdullah b. Abbâs (r.a.), Resûlullah’ın (s.a.v.) üvey oğlu olan Hind Ebû Hâle et-Temîmî’ye (r.a.), “Resûlullah’ı bize tasvir et, çünkü muhtemelen ortamızda onu en yeterli bilen sensin.” deyince Hind, “Anam babam ona feda olsun!” dedikten sonra kelamlarına şöyle devam etti: “Resûlullah, genelde sessizdi; sürekli niyetli ve hüzünlüydü. Az ve öz konuşurdu. Uzatmazdı, kısa da kesmezdi. Konuştuklarını (gerektiğinde) tekrarlardı. Öğüt verdiğinde önemli dururdu, kederlenirdi. Kendisine karşı çıkıldığında yüz çevirir giderdi, ashâbıyla konuşarak rahatlardı. Nimet az bile olsa ona hürmet gösterirdi. Hiçbir yiyeceği kötümsemezdi. Tebessüm ederek güler ve güldüğünde (bembeyaz dişleri) dolu tanesi üzere (gözükürdü).”
Müminlerin annesi Hz. Âişe (r.a.) anlatıyor:
“Hatice, (Hz. Peygamber’e) şöyle demişti: “Hayır, Vallahi! Allah seni muhakkak utandırmaz. Zira sen, akrabalık bağlarını sıkı meblağ, yanlışsız kelam söyler, bakıma muhtaç olan kimselere yardım eder, elinde avucunda olmayana verir, konuğu ağırlar ve haksızlığa uğrayanlara dayanak olursun…” (Buhârî)
Atâ b. Yesâr (r.a.) anlatıyor:
“Abdullah b. Amr b. Âs ile karşılaştığım ve ‘Bana Resûlullah’ın Tevrat’ta geçen sıfatlarını anlatır mısın?’ dedim. O da şöyle dedi: ‘Elbette! Vallahi o, Kur’an’daki kimi sıfatlarıyla Tevrat’ta da vasıflandırılmıştır: ‘Ey Peygamber! Biz seni şahit, müjdeci, uyarıcı ve ümmîleri esirgeyici olarak gönderdik. Sen benim kulum ve resûlümsün. Ben sana “el-Mütevekkil” ismini verdim. (Bu peygamber), berbat huylu, katı kalpli biri olmadığı üzere, çarşılarda/pazarlarda bağırıp çağıran biri de değildir. O, berbatlığa kötülükle karşılık vermez. Tersine affeder, bağışlar…’” (Buhârî, Büyû’, 50)
***
İbn Abbâs’ın (r.a.) işittiğine nazaran, Hz. Ömer (r.a.) minberde şunları söylemiştir:
“Ben Peygamber’i şöyle buyururken işittim: ‘Hıristiyanların Meryem oğlunu (İsa’yı) övmekte çok gittikleri üzere siz de beni övmede aşırılık göstermeyin. Elbet ki ben Allah’ın kuluyum. Onun için bana ‘Allah’ın kulu ve resûlü’ deyin.” (Buhârî)
