Ankara’nın Elmadağ ilçesinde eşi, engelli üç oğlu ve torunlarıyla yaşayan 75 yaşındaki Yılmaz Akgül, 13 yaşındaki işitme engelli torunu Naile’yi toplumsallaşması için çeşitli spor alanlarına yönlendirmek istedi.
İlçede bir spor salonunda istekli eğitimciler tarafından voleybol kursları verildiğini duyan Akgül, torununu buraya getirmeye karar verdi.
Akgül, torununun çekingenliğini yenmesi ve kursa adapte olmasını sağlamak için eğitmenlerin de teklifiyle idmanlara katılmaya başladı.
“Her gün getirip götürmeye çalışıyorum”
Akgül, köyde yaşarken evlendiğini ve 1970 yılında birinci çocuklarının dünyaya gelmesinin akabinde iki çocuğunun daha doğduğunu anlattı.
Çocuklarının okula gitme yaşına geldiklerinde hasta olduklarını anladıklarını lisana getiren Akgül, doktora gittiklerinde ise geç kalındığının söylendiğini söz etti.
Torunlarından yalnızca Naile’nin işitme engelli olduğunu belirten Akgül, antrenör Gökhan Biçici’nin de yardımlarıyla torununu voleybol oynaması için idmanlara başlattığını söyledi.
Torunuyla idmanlara katıldığını ve yorulmadan keyif alarak çalıştığını anlatan Akgül, “Hiç yorulmuyorum. Oynadıkça daha da açılıyorum. Öteki çocuklar bana dede diyor. Onların hepsi benim torunum. Onlarla idman yapıyoruz.” dedi.
Torununun ulusal kadroya gitmesini çok istediğini tabir eden Akgül, yetkili şahısların Naile’yi yönlendirerek başarılı olmasına katkı vermelerini istediğini söyledi. Akgül, şunları kaydetti:
Umarım voleybolda devam eder ve muvaffakiyetlerini görürüm. Harika zekası var lakin biraz utangaç. Anne ve babası konuşmadığı ve aygıt kullandığından biraz rahatsız oluyor. Çocukların aklı yetmediğinden biraz farklı davranıyorlar. Biraz da titiz. Hafif sert baksam ondan bile etkileniyor. Umarım vakitle bunu aşacak. Benim istediğim, yetkililerin bunların önünü açması. Ben konuttan fazla çıkamıyorum. Meskendeki engelli çocuklarımın başında durmalıyım. Her gün getirip götürmeye çalışıyorum.
“Sporun toplumsal ve bütünleştirici istikametinden faydalanarak topluma kazandıralım istedik”
Naile’nin öteki branşlara gittiğini fakat oralarda başarılı olamadığını öğrendiklerini belirten Biçici,
Durumunu öğrenince onunla ilgilenmeyi kendimize misyon edindik. Sporun toplumsal ve bütünleştirici istikametinden faydalanarak topluma kazandıralım istedik. Yılmaz amca, 3 oğlu ve gelinin de engelli olduğunu söyleyince daha fazla ilgilenmemiz gerektiğini düşünerek Naile’yi voleybol kursumuza aldık.
dedi.
Naile’nin başlarda utangaç davrandığı için dedesi Yılmaz Akgül’e ahenk etabında torununa yardımcı olması ricasında bulunduklarını aktaran Biçici, böylece dede Akgül’ün de alanlara indiğini belirtti.
“Şartlar uyarsa engelliler voleybol genç ulusal grubuna çağırılabileceğini söz ettiler”
Yılmaz Akgül’ün yaklaşık 3 yıldır torunuyla idmanlara geldiğini söyleyen Biçici, Naile’nin vakitle ahenk sağladığını belirtti.
Naile’nin dedesiyle voleybol oynadığı görüntülerin internet ortamında çok ilgi gördüğünü tabir eden Biçici, şöyle konuştu:
Bazı yetkili bireyler tarafından görüntüler izlenmiş. Bize ulaştılar. Kurallar uyarsa engelliler voleybol genç ulusal grubuna çağırılabileceğini söz ettiler. İlerleyen vakitlerde bunun olmasını bekliyoruz. Şimdiye kadar bu türlü bir teklif almamış. Bize ne yapması gerektiği konusunda sorular sordu. Biz de burada elimizden geldiğince kendisini yetiştireceğimizi söyledik. Oraya gittiğinde kendisini göstermesi gerektiğini ve ulusal ekipte ülkemizi temsil etmesi gerektiğini söyledik. Artık o şuurla devam ediyor. İlerleyen süreçte daha düzgün olacağını düşüyorum.
“Yılmaz Amca’yla emelimize ulaştığımızı düşünüyoruz”
İlk sefer özel bir öğrencisinin olduğunu anlatan Biçici, toplumsal farkındalık oluşturmak ismine sorumluluk hissiyle hareket ettiğini belirterek,
Naile’yi kendi kızım üzere gördüm. Benim iki kızım var. Üçüncü kızım Naile oldu. Her alanda Naile’yle ilgileniyoruz. Yalnızca Naile değil, tıpkı durumda olan öbür atletleri da bekliyoruz. Elimizden geldiğince yönlendiririz.
dedi.
Yılmaz Akgül’ün torununun gelişimini görmesinin akabinde çok keyifli olduğunu tabir eden Biçici, şunları söyledi:
Biz bu işi fiyatsız yapıyoruz. Yılmaz Amca’yla emelimize ulaştığımızı düşünüyoruz. Yolda ya da alanda ne vakit beni görse dedem yaşında biri gelip çabucak boynuma sarılıyor. Daha evvel torununun bu türlü bir faaliyette bulunmadığını, çok utangaç yetiştiğini ve şimdiye kadar kimsenin bu çeşit alanlarda sahip çıkmadığını söyledi. Biz sahip çıktık. Yılmaz Amca’nın bize gösterdiği hürmet ve ettiği dualarla çok keyifli olduk. Yaptığımız işin hakikat olduğunu ve emeline uygun hareket ettiğimizi anlandım. Engellilere sahip çıkıp ileriye götürmek için hepimizin işin bir yanından tutması gerekiyor.
