Aziz Gökdemir bu sefer büsbütün parodi prosedürü üzerine kurulmuş bir romanla okurun karşısına çıkıyor:
İmparatora Veda…
İthaki Yayınları’ndan çıkan, iki kısımdan oluşan ve 400 sayfalık roman, olağanda Osmanlı’nın Muradlar devrini, her Murad’a değinmese de az az göndermeler yaparak anlatıyor ve temelde son Murad’a odaklanıyor.
Ama bunu o yıllarda değil de günümüze yakın bir vakit diliminde yapıyor. Hasebiyle padişahın hayli çağdaş zevkleri olduğunu görüyoruz; yer yer mizah ögeleri bu zevkler…
Aziz Gökdemir, Muradlar’ın tarihini, son hünkârın doğumundan vefatına dek sene sene mercek altına alıyor İmparatora Veda’da. Temiz bir çocuğun diktatöre dönüşümünü, gücün insanı nasıl zehirlediğini, sırf manzarada modernleşebilmiş bir halkın üzerinden anlatıyor.
Değişimin kodlarını, yedek şehzadelerin hapsedildiği kafeslere, mezarlıklara, bilinmeyen bir alfabeye gizliyor.
Sıra dışı bir padişah
Alışılmış dışı bir padişah: Adidas eşofmanlı, Ray-Ban gözlüklü; çağdaş, ölçülü, yenilik sevdalısı. Sadece şiire değil, polisiyeye de meraklı. Kentin damlarına tırmanan, cevval, alışılmış dışı bir bayan: İfe…
Ve esrarlı bir alfabeyle yazılmış, alışılmış dışı bir elyazması. Mutlak hâkim padişah, bir öykünün sonunu öğrenebilmek uğruna, kendisine başkaldırmaya yürek eden tek bayanla işbirliği yapmak zorunda.
Parodi formül üzerine kurulan roman
İmparatora Veda, bir parodi metni; büsbütün parodi yolu üzerine kurulmuş bir roman. Olağanda Osmanlı’nın Muradlar devrini, her Murad’a değinmese de az az göndermeler yaparak anlatıyor ve temelde son Murad’a odaklanıyor lakin bunu o yıllarda değil de günümüze yakın bir vakit diliminde yapıyor.
Dolayısıyla padişahın epeyce çağdaş zevkleri olduğunu görüyoruz; yer yer mizah ögeleri bu zevkler…” diyen kitabı yayıma hazırlayan editör Beyza Ertem şöyle devam ediyor:
“Önemli bir bayan gigürü”
“Bununla birlikte anlatıda bir de önemli bir bayan figür var: İfe. Padişah, polisiyeye çok meraklı ve vaktinde eline geçen bir elyazmasının müellifini yalnızca kıssayı merak ettiği için zindanda tutuyor; yıllar sonra tıpkı elyazmasının tek kopyasına sahip olan İfe, intikam için padişahı buluyor ve kıssanın sandığı üzere olmadığını, aslında o kitapta kendisinin anlatıldığını söylüyor ona. Padişah ona bir oda tahsis ediyor. İfe de elyazmasını ezberinden ve duvarlara harfleri tek tek kazıyarak (daha evvel elyazmasındaki alfabeyi tıpkı sistemiyle öğrendiği için) anlatmaya başlıyor…”
Meraklı okurlar için tadımlık bir kısım;
Örtülü perdeler, kanayan konutlar…
“Sıcak sarı bir ışık yayılıyordu dükkândan, önünde uzanan ıslak taşları benek
benek aydınlatıyordu; başını kaldırmıyordu. işte, koşa koşa, bir defa daha şu etrafındaki silik siluetler ordusu üzere mağlup, yorgun, hatta harap. Sokaklar günün son hamallarına kalacaktı birazdan, sağlı sollu kapılardan çıkıp mesailerinin son süprüntülerini götüreceklerdi, tanzifat ameleleri de sokaklara atılmış büyüklü küçüklü çöpleri toparlayacaktı. Sonrasına karanlık hâkim olacaktı, bir de eli sopalılar, köpekler, kediler. Kör ışıklı gaz lambaları, yeni yeni onların yerini almaya başlayan yirmi mumluk sarı sıcak ampuller, ısındıktan sonra türküsünü söyleyen yahut bültenini okuyan tek istasyonlu radyo. Gazocağında kısık ateş; sıkı sıkıya örtülü perdeler, kenarlarından kanayan meskenler.”
Kitap sayfası için irtibat:
